Ik ben begonnen met Betrokken Uitvaarten naar aanleiding van het overlijden van mijn ouders en de begeleiding daarvan. Deze uitvaart en begeleiding waren prima, er werd gedaan wat er moest gebeuren, maar er werd niet echt meegedacht. Later las ik een artikel van een uitvaartonderneming die zo liefdevol schreef over het vak, dat ik een opleiding hierin ben gaan volgen. Via deze opleiding ben langzaam in het vak gerold.

Het verwerken van verlies

Bij het begeleiden van een uitvaart, vind ik het belangrijk dat mensen hun eigen weg kunnen bewandelen. Ik volg geen protocol, want mensen zijn goed in staat zelf te bepalen hoe ze afscheid willen nemen. Dat kan traditioneel zijn of alternatief. Met een goed gevoel terugkijken op het afscheid helpt in het verwerken van verlies. Ik vraag daarom altijd wat mensen bij leven hebben gedaan. In dat gesprek komen er vanzelf dingen naar voren die we kunnen vertalen naar een uitvaart: andere locaties, of ander vervoer dan gebruikelijk. In principe kan je al zien wat past als je bij iemand thuis komt. Ik kwam bijvoorbeeld een keer bij een vrouw thuis die heel veel van bloemetjes hield. Ik heb haar een kist laten zien die met bloemen versierd was en daar werd ze heel blij van. Zo kreeg alles opeens meer betekenis en glans en dat is iets waar ik altijd naar zoek.

Witte rozenknoppen

Een bijzondere uitvaart die ik met Betrokken Uitvaarten begeleid heb, is van een vrouw die opgebaard werd in de Schaal van wilgentenen met de Zachte lijkwade. Samen met haar drie zussen heb ik allemaal half ontloken witte rozenknoppen langs de rand gelegd. Ze werd weggebracht in een rood volkswagenbusje, een heel mooi gezicht. Op de natuurbegraafplaats waar ze begraven werd, had iedereen ook een witte roos. Zo werd ze bedekt met witte rozen. Prachtig.